معنی کوه گندی - جستجوی لغت در جدول جو

کوه گندی

فرهنگ گویش مازندرانی

کله گنده

شخص مقتدر و بانفوذ

فرهنگ فارسی عمید

شکوه مندی

وقار، جلال

فرهنگ فارسی عمید

کله گنده

(کَلْ لَ / لِ گُ دَ / دِ)

در تداول عامه، آنکه سرش بزرگ و گنده باشد. (فرهنگ فارسی معین). آنکه جمجمۀ بزرگ دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، به کنایه، صاحب نفوذ. (فرهنگ فارسی معین). آنکه جاه و مقام بلند دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). کسی که از جهتی نسبت به دیگران برتری و تفوق دارد. (فرهنگ عامیانۀ جمالزاده) ، آنکه ثروت بسیار دارد. متمول. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آدم متعین و متشخص و اعیان منش. (فرهنگ عامیانۀ جمال زاده) ، در این صفت گاهی تحقیر و تمسخر و توهین نیز وجود دارد و به هر حال هرگز خوشبینی نسبت به این طبقات از آن مفهوم نمی شود. (فرهنگ عامیانۀ جمال زاده)

لغت نامه دهخدا

کله قندی

(کَلْ لَ / لِ قَ)

مخروط. صنوبری. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). به شکل و هیأت کله قند

لغت نامه دهخدا

کوچه گردی

(چَ / چِ گَ)

عمل و حالت کوچه گرد. محله گردی. (فرهنگ فارسی معین).
- امثال:
یا کوچه گردی می شود یا خانه داری، به سرزنش به زنانی که بسیار به مهمانی و گردش روند، گویند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
، طوافی، خانه بدوشی. دربدری. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

کوچه بندی

(چَ / چِ بَ)

نشان کردن و علامت گذاشتن حد کوچه ها. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

کوه کندن

(سَ / سِ شُ دَ)

شکافتن و تراشیدن کوه، گشادن وساختن راهی یا برآوردن صورت و نقشی را:
مرا زین کوه کندن حاصل این بود
نشد کارم میسر مشکل این بود.
نظامی.
به گرد عالم از فرهاد رنجور
حدیث کوه کندن گشت مشهور.
نظامی

لغت نامه دهخدا

کوه کدی

(کَ)

کوهی است به اسفل مکه. خرج النبی صلی اﷲ علیه و سلم منه، کوهی است نزدیک عرفه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا